Indonesië Saboteert Zijn Eigen Toekomst door Buitenlanders geen Huizen te Laten Bezitten
Indonesië blijft vasthouden aan één van de meest economisch schadelijke en ideologisch achterhaalde regels in Zuidoost-Azië:
buitenlanders mogen geen huizen bezitten.
De officiële uitleg?
Buitenlanders zouden “het land of de cultuur overnemen”.
Dat is geen beleid — dat is naïviteit vermomd als nationalisme.
- Buitenlanders hebben nul politieke macht — dus kunnen niets overnemen
Feit: Buitenlanders in Indonesië mogen niet stemmen, geen politieke functies bekleden, geen publieke middelen beheren, geen beleidsmacht uitoefenen.
Dus hoe zouden ze “het land overnemen”?
Het argument is feitelijk onmogelijk.
Het is alsof je bang bent dat iemand zonder stuur toch de auto gaat besturen.
Dit is angstpolitiek, geen logica.
- Het verbod werkt averechts: Indonesië verliest miljarden per jaar
Feiten die de overheid wél kent maar negeert:
Vietnam trekt jaarlijks meer dan $15 miljard aan vastgoed- en bouwinvesteringen binnen.
Thailand ontvangt jaarlijks miljoenen buitenlandse vastgoedkopers, wat direct bijdraagt aan infrastructuur, werkgelegenheid en welvaart.
Maleisië’s “Malaysia My Second Home”-programma genereert hoge belastinginkomsten en langdurige investeringen.
Indonesië?
Verliest elk jaar letterlijk miljarden door een verouderd eigendomsverbod dat geen enkel modern land nog begrijpt.
- Het argument “bescherming van cultuur” is een mythe
Culturen verdwijnen niet door investeringen.
Culturen verdwijnen door:
- corruptie,
- slecht beleid,
- armoede,
- onderwijs dat achterloopt,
- infrastructuur die instort.
Niet door een buitenlander die een huis bouwt.
Japan, Italië, Frankrijk, Thailand en Singapore hebben massaal buitenlandse huiseigenaren.
Geen van die landen is zijn cultuur kwijt.
Waarom? Omdat cultuur sterk is als je het onderbouwt, niet als je het afschermt uit angst.
- De bouwkwaliteit in Indonesië blijft laag omdat concurrentie wordt geblokkeerd
Van bovenaf kijkend is het duidelijk:
huizen zijn vaak onsymmetrisch, slecht ontworpen en niet duurzaam.
Waarom?
Omdat er:
- géén internationale kwaliteitsdruk is,
- géén concurrentie van professionele bouwstandaarden,
- géén technologische innovatie wordt binnengehaald.
Door buitenlanders te weren, houdt Indonesië zichzelf in een structurele bouwachterstand.
Buitenlandse eigenaars zouden juist eisen:
- stevige fundering,
- correcte waterafvoer,
- moderne materialen,
- duurzame ontwerpen.
Maar die kans krijgt Indonesië niet — door zijn eigen beleid.
- Buitenlandse huiseigenaren brengen veiligheid en belastinggeld, niet chaos
Feiten:
Buitenlanders zorgen gemiddeld voor meer vaste belastinginkomsten dan de meeste binnenlandse kopers.
Buitenlandse investeringen verhogen de grondwaarde, waardoor lokale overheden meer inkomsten hebben voor infrastructuur.
Internationale eigenaren brengen toerisme, werkgelegenheid en innovatie.
Ze nemen niets af.
Ze brengen geld, stabiliteit en kwaliteit.
- Het huidige beleid komt voort uit angst, niet uit economische visie
De wereld globaliseert.
Kapitaal stroomt overal vrij — behalve waar regeringen uit angst blokkeren.
Indonesië hoort bij de G20, maar handelt in vastgoedbeleid alsof het 1975 is.
Een modern land beschermt zijn burgers met:
- regels,
- limieten,
- registratie,
- belasting,
- en controlemechanismes.
Niet door de deur hermetisch dicht te gooien en kansen weg te geven aan buurlanden die wél vooruit willen.
Conclusie:
Indonesië straft zichzelf
Zolang de overheid vasthoudt aan het irrationele idee dat buitenlandse huiseigenaars een bedreiging vormen, betaalt het land daar een hoge prijs voor:
- minder investeringen
- minder werkgelegenheid
- minder innovatie
- lagere bouwstandaarden
- minder belastinginkomsten
- een achterstand in regionale concurrentie
Geen enkel rationeel argument rechtvaardigt het verbod.
Alleen politiek sentiment.
Indonesië kan beter.
Indonesië verdient beter.
Maar daarvoor moet de overheid eerst de angst loslaten — en eindelijk kiezen voor feiten, vooruitgang en vertrouwen
